Het verzamelhuis van Elly Prins ademt sfeer doordat ze elke ruimte een andere kleur gaf, en soms een wandje van behang voorziet. We nemen een kijkje.
Oude fruitbomen en twee meter hoge wilgen
Toen Elly Prins, zwanger van haar oudste kind, besloot om uit de ratrace van haar randstedelijke zakencarrière te stappen en samen met haar, inmiddels overleden, man op zoek ging naar een huis ‘in een klein dorp met een kleine school’, stond Zeeland niet boven aan haar lijstje. “Ik houd niet van zon, zee en strand”, lacht ze, “en toch woon ik hier alweer ruim twintig jaar. Die oude roederamen, de verschillende kleine kamers, die variatie vond ik leuk aan dit huis.” De omringende tuin was verwilderd, zag ze bij de bezichtiging, maar Elly’s hart sprong op bij de ontdekking van tal van oude fruitbomen, appels, peren, kersen, en in het midden: ruim twee meter hoge wilgen, met een stam zo dik dat omarmen onmogelijk is. “Zó mooi. Die bomen gaven deze plek intimiteit.” Inmiddels prijkt er ook een knoert van een kastanje bij de oprit, door haar geplant, naar oud Zeeuws gebruik. 
Vergroten ruimtelijk gevoel
Niemand weet het fijne van de geschiedenis van het huis. Gebouwd als boerderij met stal, meent de een, als arbeiderswoning met een aardappelschuur, denkt de ander. Feit is dat het stamt uit 1925, de naam Zwaluwenhof kreeg en door de decennia heen beetje bij beetje is verbouwd tot woonhuis. Elly, die interieurontwerper is, droeg hier ongetwijfeld het meest aan bij. Zij realiseerde, de laatste jaren met haar huidige partner Remco, onder meer extra slaapkamers, een mooie badkamer, een stoere woonkeuken en een aanbouw (met aangrenzend een veranda) die is ingericht als eetkamer, de favoriete familieplek. De kaasplanken vloer schurkt hier tegen de plavuizen van het originele huis aan en markeert daarmee de overgang van oud naar nieuw. “We houden van verschillende vloeren in huis”, vertelt Elly. “Daarmee benadruk je dat je steeds weer op een andere plek bent en zo verklein je niet het ruimtelijk gevoel, maar vergroot je het juist. Bovendien vind ik die variatie spannend.” Ruimte, maar vooral licht zijn belangrijk voor haar. Met de plaatsing van enkele grote raampartijen ontsloot ze het huis en kwam er tegelijkertijd rondom zicht op de inmiddels florissante tuin. “De glaspui in de aanbouw is vijfenhalve meter breed”, vertelt ze. “We hebben hier niet voortgeborduurd op de authentieke roederamen, dat werden me te veel roedes. Maar dankzij hoge smalle ramen creëerden we toch dat gevoel van intimiteit. Het randje ruitjes aan de onderkant, dat je normaal aan de bovenzijde ziet, versterkt dit, het vormt een buffer naar de buitenwereld, waardoor je je geborgen voelt.” 
Elke kamer een andere kleur
Intimiteit, geborgenheid zijn woorden die vaak vallen tijdens het gesprek. Zij maken van een huis een thuis, vindt Elly. Zo’n huis kan niet zonder kleur, meent zij, want “kleur heeft zó’n grote invloed op het gevoel van warmte en gezelligheid. Ook zonder spullen erin moet een ruimte aangenaam voelen”, vervolgt ze, “kleur speelt daarbij een grote rol.” Ze is een durfal, net als Remco, wars van standaard oplossingen en altijd op zoek naar de verrassing, de spanning in het interieur. Verrassend was het zeker voor de bouwvakkers toen die de laatste wandplanken wilden monteren in de nieuwe aanbouw en de overige al geverfd bleken. Roze. De aangrenzende keuken werd geel, de hal blauw, de slaapkamer zwart met een scheutje champagne. “Elke ruimte heeft zijn eigen sfeer en overal verkeer je in een andere stemming. Daar kies ik de kleuren bij. Roze is zacht en intiem, prettig voor een plek waar je zit. Geel is zonnig en actief, ideaal voor daar waar je lekker bezig bent.” Met behang geeft Elly de kleurvlakken meer diep-te en de ruimte meer dynamiek. Ook hier is ze niet bang voor gedurfde keuzes, de veelal botanische prints springen vol in het oog. “Meestal wordt er maar één wand behangen, en ik probeer herhalende patronen van vijftig of zestig centimeter breedte te vermijden, ik zoek naar patronen tot anderhalve meter. Daardoor blijft het totaalbeeld mooi rustig.” Lees het hele verhaal in Seasons 11. 
PRODUCTIE EN TEKST: MONIQUE VAN DER PAUW | FOTOGRAFIE TON BOUWER
