Huib was al gewaarschuwd door een vriend: de Meseta is onbarmhartig. Hij staat op in het donker om de hitte voor te zijn en drinkt veel water, dat helpt. Voor het stuk tussen Burgos naar Léon trekt hij een week uit.
In het momentum
Fysiek gaat het me voor de wind. De natuur is overweldigend. De Spaanse hoogvlakte is een tapijt van graan, kilometers niets. De paden recht en steken schel af tegen de onbewolkte hemel. Het is windstil, de schaduw schaars. Er is niets dat stoort. Voor het eerst tijdens de camino leef ik heel sterk in het momentum. De dagelijkse routine krijgt zelfs iets intiems, doordat ik voortdurend dezelfde gezichten tegenkom. Pelgrims, we delen iets. Rond half zes ’s ochtends worden we van elkaar wakker op de slaapzaal. Geritsel van plastic zakjes, het aansnoeren van de rugzakken, voor dag en dauw de deur uit, hopen dat er in het eerstvolgende dorpje acht kilometer verderop een bar open is. Want zonder koffie… Inmiddels weten we dat er altijd een bar open is. En dat er altijd een terras is. Je herkent de pelgrimsenclaves al van verre. De rugzakken liggen als molshopen op een rij, naast de tafeltjes. Na 25 kilometer lopen, ploffen we dan rond één uur neer op een matras voor een korte siësta. In de namiddag eten we wat. Om tien uur liggen we te slapen. 
Vermoeide voeten in de rivier
Juist dat zorgeloze ritme maakt de ervaring onvergetelijk. De dorpjes waar we neerstrijken, bieden alles wat nodig is. Een herberg, een alimentación en een ooievaarsnest op een kerktoren voor de charme. Plus in een enkel geval een rivier om je vermoeide voeten in onder te dompelen. 
Een vreemde in de stad
En dan, na zo’n 200 kilometer, is er plots weer een stad. Léon. Geen slaapzaal met stapelbedden maar een hotelletje, om even bij te tanken. Het voelt als een cadeautje. Tot de realiteit indaalt. Want de geur van graan is ingeruild voor de stank van uitlaatgassen, gekwetter van vogels wordt overstemd door getoeter. Al die mensen. Al die onderlinge afstand. De stad staart me aan alsof ik een vreemde ben. En zo voel ik me ook. Ik wil hier zo snel mogelijk weg. 
Huib loopt van Lourdes naar Santiago de Compostella en schrijft hier wekelijks een column over voor Seasons. Je kunt hem op de voet volgen op Instagram, via huib.loopt.
Lees hier Huib’s eerdere columns over de Camino
- Column 4: ‘Être en avoir’
- Column 5: ‘Onafscheidelijk’
- Column 6: ‘Blessuretijd’
