In Seasons laten wij elke maand een inspirerende denker aan het woord, die platgetreden paden vermijdt. Deze maand gaat onze redacteur Annemarie Bergfeld in gesprek met Joshua van Eijndhoven.
Over Joshua van Eijndhoven
Na een theoretische opleiding aan de Zeevaartschool en twee jaar keihard werken om geld te verdienen stuurde Joshua van Eijndhoven op zijn 26ste verjaardag zijn zeiljacht Hope de haven van IJmuiden uit voor een wereldreis van zes jaar en 35.000 zeemijlen. In Kaapverdië ontmoette hij Katia die hem vanaf dat moment vergezelde. Na terugkeer in Nederland afgelopen herfst begon Joshua de reisorganisatie Naar Kaapverdische Eilanden, die eerlijke en duurzame reizen naar de eilandengroep aanbiedt en informatie over duurzame vakanties naar Kaapverdië.
Energie
“Alsof we een wereldreis achter de rug hadden, zo voelde het elke keer als we over het Markermeer van Amsterdam naar Wijdenes, bij Hoorn, waren gezeild. Mijn vader nam mij en mijn broertjes vaak mee in zijn Waarschip, een bootje waar we allemaal net – of eigenlijk net niet – in pasten. In Wijdenes bleven we vaak bij zijn vrienden hangen, met de kinderen gingen we vissen, met modelbootjes spelen en marshmallows roosteren boven het kampvuur. Later – wist ik – zou ik een nog veel grotere wereldreis gaan maken, een echte. Kort na mijn afstuderen vertelde ik onze vrienden in Wijdenes over mijn carrièreplannen, ik zou gaan werken bij het advocatenkantoor waar ik stage liep, ik zou me specialiseren in fusies en daar veel geld mee verdienen. ‘Jos’, zei een van hen na mijn verhaal, ‘ik mis de passie in je stem. Als je dat geld nou eens weglaat, wat zou je dan het allerliefst doen?’ Zonder na te denken flapte het eruit: ‘Reizen natuurlijk, het liefst met een zeilboot. Dat wil ik al sinds ik drie was, de wereld rond.’ Opeens was mijn droom terug. Maar dat was iets voor later, zei ik. Ik had geen boot, geen geld om er één te kopen en nul ervaring met zeezeilen. Na een uurtje praten hadden ze al mijn bezwaren van tafel geveegd. Ik ging stuiterend van enthousiasme naar huis: ik zou die reis gaan maken. Het gaf me een energie die ik in jaren niet had gevoeld.”
Motivatie
“Twee jaar lang werkte ik zestien uur per dag: bedrijfstrainingen geven, juridische vakken aan de universiteit, presentatievaardigheden. Tot diep in de nacht zat ik tentamens na te kijken en lessen voor te bereiden. Al het geld ging opzij voor mijn droom en de opleiding aan de Zeevaartschool die ik er het tweede jaar bij deed. De boot waarmee ik de reis zou maken, had ik nog niet, maar ik had er al wel een beeld bij. Op een paar A4’tjes had ik nauwgezet beschreven hoe hij eruit zou kunnen zien: de banken in de kajuit, een klein kombuisje om te koken, de bedden in de voorpunt. Ik las de tekst een paar keer per week door. ‘Begin bij het einde’ is een les uit NLP, neuro-linguïstisch programmeren. Elke ochtend visualiseerde ik ook hoe ik de haven van IJmuiden uit zou varen; ik zag mijn familie en vrienden bijna lijfelijk op de kade staan zwaaien. Die beelden, van de boot en het uitvaren, gaven me enorm veel motivatie om het harde werken vol te houden.”
Onzekerheid
“In Mindelo op de Kaapverden ontmoette ik Katia. We werden verliefd en de rest van de reis zeilden we samen. Door haar ben ik een eenvoudiger mens geworden. Als het geld minder werd, was ik meteen met tienduizend scenario’s bezig wat er allemaal kon gebeuren. Zij zei soms letterlijk: ‘Jij maakt het zo ingewikkeld. Wat je ook kunt doen, is er geen probleem van maken, het laten rusten en lekker met mij uit eten gaan.’ Wij zien onzekerheid als een tastbaar probleem. Maar onzekerheid is helemaal niets, het is iets dat je niet weet, nou, daar zijn er wel meer dingen van. Wij mensen zijn gewend ons door angst te laten leiden en het onzekere zo veel mogelijk te vermijden. Op zee heb je die optie niet. Vooral tijdens stormen ben ik bang geweest. Als ik op mijn knieën op het dek zat, vechtend om het voorzeil naar beneden te krijgen, en ik keek naar het water dacht ik: de dood is maar twee meter bij me vandaan. Angst is op zich niet ongezond, het is een waarschuwingssignaal. Ik heb geleerd het gevoel te onderkennen en te parkeren. Niet wegduwen, maar het er laten zijn en ondertussen vooral focussen op wat er moet gebeuren.” 
Joshua van Eijndhoven: ‘Ik heb ervaren hoe veilig de wereld is’
Alleseter
“Katia en ik houden erg van eten. Als we ergens aankwamen, gingen we altijd meteen van boord om de lokale keuken te ontdekken. Ik had nooit gedacht dat ik ooit gefrituurde slang zou eten. Of kakkerlakken aan een stokje. Of zeeschildpad. Dat bedreigde dier eten ze in Micronesië al generaties lang. Als je te gast bent, is weigeren onbeleefd. En wie ben ik om die mensen de les te lezen dat ze een bedreigde diersoort eten? Het is niet hun schuld dat deze diersoort dreigt uit te sterven. Ik durf het haast niet te zeggen, maar ik vond het heerlijk. Net als de kokoskrab, een enorme krachtpatser die zijn scharen gebruikt om kokosnoten te kraken. Krabbenvlees met de smaak van kokos, héél bijzonder.”
Vrijheid
“Zes jaar lang heb ik min of meer los gestaan van de maatschappij. Dat betekent dat je al je keuzes in totale vrijheid kunt maken. Met het schip hadden we ons eigen huis en ons eigen vervoermiddel. Je bent altijd buiten en je gaat waar je wilt. Lijkt dat een leuk eiland? We gaan ernaartoe! Hebben we het hier naar ons zin? We blijven een paar maanden! In Tonga belden we vrienden die daar ook zeilend waren. Met vier schepen gingen we naar een mooi onbewoond eilandje. Met z’n allen zaten we daar drie dagen in het paradijs. Onze grootste zorg onderweg was niet storm, of piraten, maar geld. We werkten zo nu en dan, bijvoorbeeld als bemanning aan boord van miljardairsjachten. Was er goed verdiend, dan konden we weer acht maanden zonder zorgen vooruit.”
Connected
“Ik hou van oceanen oversteken, van het contact met de natuur en het ritme van de zee. Als je twee weken lang elke nacht naar de maan kijkt, niet even maar urenlang, en je ziet de cycli die hij doorloopt, dan krijg je daar een band mee. Net als met de sterren. In die nachten voelde ik heel sterk: ik hoor bij de planeet. Net zo goed voelde ik ook een band met de dolfijnen die met de boot meezwommen. Nu ik weer op het land woon, voelt het alsof ik een beetje geamputeerd ben, alsof ik een aantal verbroken relaties heb. Hier zie ik de maan nooit.”
Dankbaar
“Ik had altijd al wel een positief wereldbeeld maar dat onze planeet zo mooi en veilig zou zijn had ik me vooraf niet kunnen voorstellen. De beelden die wij van de wereld voorgeschoteld krijgen, staan haaks op de realiteit zoals ik die ervaren heb. Zes jaar reizen heeft mij geleerd dat de wereld een warme plek is met heel veel lieve, gastvrije mensen. In die zes jaar tijd hebben we niet meer dan ongeveer duizend euro schade geleden door diefstal. De eerste vijfhonderdvijftig was op de tweede dag in Scheveningen, waar mijn camera en telefoon werden gestolen. In Indonesië is onze vishengel gestolen en op de Kaapverdische Eilanden verloor ik op een feestje mijn portemonnee, die later – zonder het geld – werd teruggebracht. Op zee werden we soms achterna gezeten door vissers. De eerste keren was dat soms beangstigend, maar al gauw bleek dat ze altijd alleen maar om rum en sigaretten kwamen vragen. Die hadden we, in ruil kregen we de lekkerste vis. Ook hier had de angst niets met de realiteit te maken. Ik ben dankbaar dat ik heb mogen ervaren hoe mooi en veilig de wereld is.”
Allerbelangrijkst
“Dat tropische beeld van barbecueën onder de palmbomen op een goudgeel strand aan een diepblauwe zee… het bestaat echt. We hebben niet anders gedaan. Biertje erbij, tussendoor zwemmen, plezier hebben met elkaar. We hebben over de hele wereld vrienden gemaakt, in de leeftijd van vier tot tachtig plus. Toen we van het atol Kauehi – echt weer zo’n paradijs – vertrokken, kocht de elektricien van het dorp twee kratten bier voor ons afscheidsfeest. Met duizend euro salaris per maand was hij de best betaalde man van het eiland; voor dat bier legde hij honderdveertig euro neer. Ik ben me gaan schamen voor onze Westerse, en ook voor mijn eigen, gebrek aan gastvrijheid. Waar we ook kwamen, we werden uitgenodigd. En mensen namen de tijd om ons mee op sleeptouw te nemen. Deze mensen vertalen tijd niet naar geld. De ervaringen en de waarde van gezelschap is hun munteenheid. Ik heb van deze reis geleerd dat alles mogelijk is en dat de mensen om je heen het allerbelangrijkst zijn. Echt tijd en aandacht voor elkaar hebben, dat levert de mooiste geluksmomenten op.”
Lezers Jubileumactie
Over zijn reis schreef Joshua van Eijndhoven het boek ‘Op reis met de Hope. Van droom naar zes jaar reizen’. Seasons mag 5 exemplaren cadeau geven! Doe hier mee met de winactie. Fotografie: Lode Greven
