Lies is gefascineerd door wolven - en verliefd op saarlooswolfhonden

De wolf is nooit ver weg in het leven van Lies Geluk. In het wild, op de Veluwe, bij haar om de hoek. En thuis, waar Brand en Roubaix op haar wachten. De twee saarlooswolfhonden hebben niet alleen het uiterlijk, maar ook de karaktertrekjes van hun wilde voorouder meegekregen. Hoe kwam je de saarlooswolfhond op het spoor? “In de jaren negentig las ik ‘Wolven in de wildernis’, een hit van ecoloog Dick Dekker, een Nederlander die naar Canada emigreerde en onderzoek is gaan doen naar wolven. Mijn fascinatie voor de wolf bloeide daardoor helemaal op. Intelligent, terughoudend, zelfstandig: het dier intrigeerde me enorm. In die tijd wilde ik graag een hond. In een boek over hondenrassen stuitte ik op verschillende wolfachtige honden. De saarlooswolfhond sprong eruit, vooral door zijn uiterlijk. Hij heeft een wat zachter voorkomen dan bijvoorbeeld de Tjecho-Slowaakse wolfshond. En is qua karakter ook minder pittig. Op een clubdag van de Nederlandse vereniging van saarlooswolfhonden zag ik ze voor het eerst in het echt. Ze waren groter, sterker en wolfachtiger dan ik had verwacht. Sommige hadden het kenmerkende dansje van de wolf, een soort huppeltje, waardoor het lijkt of lopen geen energie kost. Ik voelde de afstandelijkheid van de dieren en zag tot mijn verbazing dat ze ook heel emotioneel kunnen reageren. Een saarloos kan ontploffen van blijdschap, heel grotesk. Maar het waren vooral de ogen, heel licht van kleur. Dat maakte iets in me los. Ja, het was liefde op het eerste gezicht.”

Lies met haar twee saarlooswolfhonden Brand en Roubaix en husky Grinta (rechts).

Een saarloos kan ‘ontploffen’ van blijdschap.

Is je partner ook zo verknocht aan het ras? “Imara houdt van honden. Ze heeft zelf een Duitse herder gehad. Maar met Brand en husky Grinta vond zij het wel mooi. Een derde hond zag zij niet zitten. Toen ik met Roubaix kwam aanzetten, eigenlijk een ongelukje, heeft het wel even gedonderd. Maar goed, ik kreeg mijn zin en nu zou zij Roubaix voor geen goud kunnen missen.” Hoe bouw je een band op met een puppy? “Je moet er echt moeite voor doen, meer dan bij andere rassen. Toen ik ze als pup kreeg, sliep ik de eerste twee weken samen met ze. Ik pakte ze op en legde ze op mijn schoot. Op die manier hebben we een vertrouwensrelatie opgebouwd – je bent immers kwetsbaar als je slaapt. Roubaix en Brand, eigenlijk alle saarlozen, zijn zeer gevoelig, ze zien en horen écht alles. Net als hun voorouder, de Europese wolf, zijn ze voortdurend op hun hoede. Maar als je eenmaal hun vertrouwen hebt gewonnen, dan heb je een band voor het leven. Ze zijn ongelooflijk loyaal aan de roedel. Zonder maatjes ben je ten dode opgeschreven; het zit in hun genen ingebakken.”

Als je eenmaal het vertrouwen van een saarlooswolfhond hebt gewonnen, heb je een band voor het leven.

Kun je ze in huis houden of breken ze de boel af? “Ze zijn het liefst bij de roedel, ook ’s nachts. En dat is dus in huis. Tja, het ruikt bij ons absoluut naar hond, dat voorkom je niet. Wij hebben er geen last van. Bovendien is onze inrichting behoorlijk minimalistisch, met nauwelijks snuisterijen en andere fröbeldingen in het interieur. Wij houden daar sowieso niet van, maar ze zouden anders geheid worden opgegeten. Veel wolfhonden vinden het heerlijk om te slopen. Wat dat betreft vallen die van ons reuze mee. Nog niet zo lang geleden was het wel even spannend. We hadden een nieuwe bank gekocht, een ontwerp van Hugo de Ruiter, mooi maar ook best duur. Ze zouden toch niet…? Ze gingen er meteen aan snuffelen, logisch. Maar daarna toonden ze gelukkig geen interesse meer. Ik ken baasjes die al aan hun vijfde bank toe zijn…” Zijn familie en vrienden ook zo enthousiast over jullie huisdieren? “Toen ik Skik, mijn eerste saarloos, zo’n twintig jaar geleden kreeg, raakte mijn familie er niet over uitgepraat. ‘Wie haalt nu een wolf in huis?’ Het klinkt natuurlijk best heftig, een wolfhond. Ik heb vaak moeten uitleggen dat er dertig procent wolf in zit, de overige zeventig procent is Duitse herder. Mijn oudste zus had niet veel met honden. Maar toen Skik doodging, wilde ze per se afscheid van hem nemen. Als het hart opengaat, maken ze indruk. De honden die na Skik kwamen waren geen issue meer. Over het algemeen hebben bezoekers er ook geen problemen mee. Brand en Roubaix zijn niet geïnteresseerd in mensen die niet bij de roedel horen. In het beste geval komen ze even bij je snuffelen, maar doorgaans houden ze afstand. Brand is daar heel duidelijk in, loopt vaak gewoon weg. Roubaix is nieuwsgieriger, daagt graag uit. Maar ook zij valt bezoekers niet lastig.” Dit lijken me geen honden die genoegen nemen met een klein ommetje door de wijk, klopt dat? “Ze hebben veel beweging nodig. De afgelopen jaren zijn we ook steeds meer de ruimte gaan opzoeken. Van Amsterdam via Hilversum naar Apeldoorn. We zijn hier zo buiten, de Veluwe ligt aan onze voeten. Ik loop veel met ze, minstens twee à drie uur per dag. Dankzij de honden kom ik veel meer buiten dan vroeger.”

Bij deze honden is de gehoorzaamheid en werklust van de Duitse herder verenigd met de kracht en de scherpe zintuigen van de wolf.

Wat heb je van de honden geleerd? “We halen het beste in elkaar naar boven, verleggen elkaars grenzen. Zo ben ik al eens vijf weken alleen met de honden op pad geweest. Dwars door Letland en Litouwen. Dat zou ik in m’n eentje nooit hebben gedurfd, maar ik voelde me super-veilig. Laatst maakte ik een wandeling met vrienden. We passeerden een ruig stukje met water en een bruggetje. Brand wilde er niet overheen. Op dat soort momenten gaat hij zitten. Ik ben teruggegaan en heb hem gemotiveerd om het toch te doen. En ja hoor, daar ging hij. Hun alertheid heeft ook een negatieve kant. Na een lange autorit bijvoorbeeld, kan Brand overprikkeld zijn. Hij ziet onderweg alles en dat is doodvermoeiend voor hem, hij trekt zich daarna terug en gaat even bijslapen. Hij heeft mij laten inzien dat het belangrijk is om op bepaalde momenten even aan jezelf te denken. Na een drukke filmdag moet ik m’n zintuigen ook even rust gunnen.”

Fascinatie voor de wolf

Lies Geluk (47) schildert en maakt films in opdracht voor o.a. Stichting Landschapsbeheer Gelderland, Omroep Gelderland en de gemeente Apeldoorn. Vorig jaar debuteerde ze als zelfstandig documentairemaker met De Terugkeer van Kazan de Spookwolf, een indringende film over – hoe kan het ook anders – haar fascinatie voor de wolf. liesgeluk.com CREDITS: TEKST LEO ALEXANDER SCHLANGEN | FOTOGRAFIE ERNIE ENKELAAR

Meer mens & dier

Trektocht te (mérens)paard door de Franse Pyreneeën: onvergetelijk mooi
Mike en Ria geven communicatietraining met hun schapen en bordercollies

Lies is gefascineerd door wolven – én heeft twee saarlooswolfhonden

Fascinatie voor de wolf

Meer mens & dier

WORD ABONNEE

Recente editie

Speciaal voor jou

Meer Dieren

Egel in de tuin in de winter? 5 tips

Eenvoudig vogelvoer maken: zo doe je dat

De ezels van Bianca Plune: 'ezels gaan graag met mensen om'

Thea Seinen ziet ze vliegen: de groenling