Huib heeft er bijna 400 kilometer heuvel op, heuvel af op zitten. Noodgedwongen blijft hij iets langer in Puenta la Reina, waar hij hoopt te herstellen. Zijn enkel is dik en rood. Dan ontmoet hij Luis, een arts die zich ontfermt over de blessure. 
Tijd om te herstellen
Navarra. De huid rond mijn rechter enkel is nog steeds rood en dik. Noodgedwongen ruil ik de pelgrimsherberg met slaapzaal in voor een hotelletje in Puenta la Reina. Twee nachten, dat moet genoeg zijn om mijn lijf te laten herstellen van bijna 400 kilometer heuvel op, heuvel af. De tijgerbalsem die ik eerder van Simon heb gekregen, helpt niet meer. Hoogstens vind ik wat troost in een oneliner van hem. ‘Esto tambien pasará’ – ‘Ook dit gaat voorbij’. Zelfs pijn gaat over. Uiteindelijk. 
Een dosis geluk
De verte trilt als ik me in de schaduw op het terras nestel. Een koud biertje, een bocadillo con tortilla, mijn geblesseerde been op een campingstoeltje van Estrella Damm. Het wachten is op andere tijden. Een dosis geluk. In de vorm van iemand als Luis bijvoorbeeld – een aimabele Peruaan van twee meter. We raken met elkaar in gesprek. Luis woont in Estella, het eindpunt van mijn uitgestelde etappe. Belangrijker: hij is arts. Zonder voorwaarden ontfermt hij zich over mijn blessure. Een dag later ziet de wereld er weer heel anders uit. Dan dwing ik mezelf de etappe van 22 kilometer te lopen. Gebroken kom ik aan in Estella, waar ik meteen Luis app. ‘Zullen we een hapje doen?’ reageert hij terug. Later, op Plaza Santiago, duwt hij me met een tube Voltaren Emulgel in de hand. ‘Drie keer daags smeren en over een paar dagen ben je echt van de pijn verlost.’ ‘Esto tambien pasará’, denk ik er hoopvol achteraan. 
Ook dit gaat voorbij
Het grillige Navarra wijkt voor het zacht glooiende landschap van La Rioja. Wijnranken en olijfgaarden kleuren de horizon aangenaam groen. Na Logroño adem ik weer. Al met al heeft het ongemak vier dagen geduurd. Toch voelt het alsof ik nog aan het resetten ben. De veranderende omgeving, mijn lijf. Ik heb meer tijd nodig voor mezelf, ontloop mede-pelgrims onbewust. Er is alleen dat meisje uit Hongarije, dat voortdurend opduikt. Opeens kijk ik haar in haar roodomrande ogen. Ze wrijft over haar ontblote enkel. Even dik, even rood als de mijne was. ‘Esto tambien pasará’ zeg ik tegen haar. En ik geef haar de tube Voltaren.
Huib loopt van Lourdes naar Santiago de Compostella en schrijft hier wekelijks een column over voor Seasons. Je kunt hem op de voet volgen op Instagram, via huib.loopt.
