Lichte ruimtes, gevuld met brocante van markten uit de omgeving: het Zuid-Franse familiehuis van Julia en Bert Huizenga is sober, maar toch warm. En door en door Frans. Op een klein uur ten zuiden van Toulouse kochten Bert en Julia Huizengade een oude boerderij. Ideaal gelegen, precies tussen de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee en met uitzicht op de Pyreneeën. Het was een droom die uitkwam. Bert: “Eigenlijk zochten we een klein huis, maar toen attendeerde de makelaar ons op deze grote boerderij. U-vormig, met de stallen aan de ene kant en het woonhuis aan de andere kant. Ertussen was een overdekt terras dat beide delen verbond.” Julia herinnert zich nog de eerste aanblik: het prachtige ijzeren toegangshek tussen twee pilaren. En de uitgeholde eerste trede van de trap binnen. Een huis met geschiedenis. “Het was prachtig. Maar ook heel basic. We zagen meteen dat er veel werk moest worden verricht. Bert is handig, maar we hadden nog nooit zo’n groot project aangepakt.” 
Originele snorscharnieren
De aankoop is inmiddels zesentwintig jaar geleden. Omdat Bert en Julia beiden in het onderwijs werkten, konden ze elke schoolvakantie aan de slag in hun oude boerderij. Bert: “Zodra het kon, sprongen we in de auto. Vijf, soms zes keer per jaar. We maakten plannen, werkten aan het huis en maakten opnieuw plannen. Dat hebben we jaren zo gedaan. We hebben vrijwel alles zelf gedaan. Een vastomlijnd plan voor het eindresultaat hadden we niet. Het huis is langzaam onder onze handen gegroeid. Een grote klus was de overkapping van het terras. Die is op een gegeven moment ingestort. Noodgedwongen moesten we hem vernieuwen, maar dat gaf ons de mogelijkheid om de overkapping en ook de stallen een stuk lager te maken. Dat vonden we mooier en nu kunnen we vanuit het huis de bergen zien.” Overal in huis is gebruikgemaakt van oude bouwmaterialen, het liefst uit de omgeving. De keukendeur, bijvoorbeeld, zagen Bert en Julia met een paar andere deuren tegen de dorpskerk staan. De burgemeester en de gemeenteraad moesten er even over vergaderen, maar gaven toen toestemming om ze mee te nemen. De keukenkast met glazen deuren werd gemaakt van de oude ramen van een vriend die dubbelglas kreeg. De ramen hebben nog steeds hun originele ‘snorscharnieren’. De vloerplanken van de oude hooizolder werden behandeld met terpentijn en lijnzaadolie en vormen nu het aanrecht. Dat ze hierdoor geld bespaarden, was een leuke bijkomstigheid, maar niet het hoofddoel, vertelt Bert. “We vinden vooral dat die materialen het beste bij dit oude huis passen. Ook het kookeiland kreeg een traditioneel uiterlijk: het is gemaakt van oude balken met specie ertussen. Een techniek die ze hier van oudsher toepassen. Het is een ode aan onze streek.” 
Mooi: ruit met bobbeltjesglas
Bijna alle meubels en accessoires in huis komen van brocantes en markten in de omgeving. Door de ruimtes licht te houden en ze niet te vol te zetten is de sfeer luchtig en door en door Frans: sober, maar toch warm. Julia: “We wilden veel wit in huis, met hier en daar een beetje kleur. Vooral in het begin hebben we eindeloos brocantes afgestruind. Elke zondag gingen we op pad, een heerlijke hobby. Soms gingen we gericht op zoek, maar we vonden ook altijd andere mooie dingen. Oude spullen passen bij dit huis. Het glas in de ramen, bijvoorbeeld. Dat is oud en bobbelig, maar wij vinden het prachtig. Het zijn net kleine kunstwerken, dus ook als er een barstje in zit, laten we ze zitten. Hetzelfde geldt voor de plavuizen in de keuken. We vonden ze bij een plaatselijke fabriek, waar we een rondleiding kregen van de enthousiaste eigenaar. De plavuizen zijn onbehandeld, wat eigenlijk niet handig is in een keuken, maar ze passen hier precies.” 
TEKST ARENDA HOOGAKKER | FOTOGRAFIE LOUIS LEMAIRE | STYLING MARLIES DOES
