Huib bereikt bijna zijn einddoel maar geniet ook nu al met volle teugen. Van het groene landschap, het gevoel van vrijheid, de band met andere pelgrims, van etappes gehuld in nevelen. De laatste 21 kilometers zijn een peulenschil – maar de drukte is behoorlijk omschakelen. Tot Huib in de diepte de kathedraal van Santiago spot.
Vrijheid pur sang
Na een halve dag klimmen toont O Cebreiro de schoonheid van Galicië in al z’n facetten. Zo ver het oog rijkt zijn de heuvels groen, de dun gezaaide huizen zijn er compact en asgrijs, met vlagen ruikt het naar verse mest en hars. Het is niet voor het eerst tijdens de camino dat het landschap zich zo krachtig manifesteert, dat alle sores uit Nederland op slag versplintert. Dit is ruimte, dit is vrijheid pur sang, dit voelt als geluk. De band met de mensen met wie ik sinds enkele weken optrek, wordt per dag hechter. Stephane uit Frankrijk, twee Italiaanse studentes, Pedro uit Ecuador en Samuel. We kijken met dezelfde ogen, voelen dezelfde sensatie. O Cebreiro ligt op 1.300 meter hoogte, dus dat moet gevierd. Op tafel verschijnen Galicische specialiteiten: Pulpo a la gallega, queso con miel, een flesje Estrella Galicia om te proosten. We vieren het leven, het ‘nu’ vooral. 
Een nog onontdekte wereld – toegedekt door mist
Dat er de volgende ochtend mistvelden tussen de bergtoppen hangen, is dan ook haast exemplarisch voor de situatie. Elke dag, elke nieuwe etappe is gehuld in nevel. Maar met nog zes etappes voor de boeg, voelen we allemaal het nakend einde van die buitengewone ervaring. Het einde van onze tocht komt in zicht. In Santiago is er geen mist meer om een nog onontdekte wereld mee toe te dekken. In Santiago is het klaar. Daar slaat iedereen zijn eigen weg in. Wacht de andere wereld. Dan begint het pas, weet iedere pelgrim. 
De laatste stappen van een tocht van 1.036 kilometer
De laatste etappe van Pedrouzo naar Santiago stelt met 21 kilometer weinig voor. We worden opgeslokt in een karavaan van pelgrims, dagjeswandelaars en ‘turigrinos’. Ik stoor me vandaag aan iedereen. De plotse drukte. Mijn eigen mensen. Ik voel me leeg en heb tegelijkertijd het gevoel over te lopen van emoties. Kippenvel als ik op Monte do Gozo sta en de pinakels van de kathedraal van Santiago in de diepte spot. Ik probeer me groot te houden. Iedereen voert hier z’n eigen gevecht tenslotte. De laatste stappen van een tocht van 1.036 kilometer. In het tunneltje dat naar Praza do Obradoiro leidt, klinkt doedelzakmuziek. Ik knijp met mijn ogen in het donker, draai m’n hoofd naar het licht. De warmte van de zon scheert over mijn gezicht. Dan sta ik oog in oog met de kathedraal. De mist is opgelost. En ik zie ineens alles. Alles wat nodig is om verder te gaan. 
Dit is de laatste column over de camino naar Santiago de Compostella. Huib liep de afgelopen twee maanden van Lourdes naar Santiago de Compostella en schreef hier wekelijks een column over voor Seasons. Je kunt hem volgen op Instagram, via @huib.loopt.
Lees hier Huib’s eerdere columns
Wil je alle columns van Huib nog eens nalezen? Je vindt ze hier.
