Nu 34 jaar nadat Huib de twee werkwoorden ‘être en avoir’ erin moest stampen tijdens Franse les, komen de woorden terug. Tijdens de Camino, waar je alleen maar hoeft te zijn.
De natuur maakt veel goed
Het Franse deel van mijn reis loopt via Asson en Arudy naar Oloron-Sainte-Marie. De dagen zijn aangenaam warm, ik trek door heuvelachtig gebied, het ruikt naar verse mest en kuilgras. De uitgestorven wandelwegen lonken. Ik blijf foto’s schieten. Adem. Geniet. Na Oloron- Saint-Marie is het andere koek. Dan begint de klim naar de Frans-Spaanse grens, dwars door de Pyrénées-Atlantiques. Waar ben ik aan begonnen? Elke dag lijkt langer te duren. Mijn knieën doen zeer en na zeven uur lopen, staan mijn voeten in de fik tot ik in slaap val. Het is afzien. Behelpen. Paadjes van soms 30 centimeter smal voeren kilometers langs afgronden. Sommige doorgangen zijn veranderd in ware steenwatervallen, waar elke stap telt. Een stok als reisgezel blijkt nuchtere noodzaak. Soms, op bergweiden, moet ik twee keer op mijn app kijken of ik wel goed loop. Bordjes ontbreken. Paden zijn hier vegen in het natte gras. Veel wordt goed gemaakt door de natuur. Dan weer sta ik midden tussen de koeien, dan staar ik met open mond naar de bergen. Telkens als ik me voorneem dat dit de laatste foto is, volgt een overtreffende trap van wat ik net had gezien. Of zoals dat boertje zich onderweg liet ontvallen: ‘Elles sont belles, les montagnes.’
De outcasts van het gehucht
De mensen dienen zichzelf aan. In het klooster in Sarrance, waar ik overnacht is het de priester met getatoeëerde onderarmen en het oorklemmetje die vraagt of ik de avondmis wil bijwonen. Het monastère, halverwege mijn klim naar de grensovergang, wordt gerund door zeven mensen, niet ingewijd in de katholieke leer. Het zijn de outcasts in een gehucht van 163 bewoners. Allemaal hebben ze zo hun reden om hier te blijven. De rust. De toewijding. Het commune-gevoel. Of zoals een van de vrijwilligers tijdens het ontbijt ingetogen verwoordt: ‘Het gaat om être en avoir.‘
Het is lang geleden dat ik die twee werkwoorden erin moest stampen voor Franse les. Zijn en hebben. Hier hoef je alleen maar te zijn. Nu, 34 jaar later, valt de ware betekenis pas op z’n plek. Het enige wat telt. Zijn. Ook dat is de camino.
Huib loopt van Lourdes naar Santiago de Compostella en schrijft hier wekelijks een column over voor Seasons. Je kunt hem op de voet volgen op Instagram, via huib.loopt.
