Aan de westkust van Ierland bloeien kilometerslange hagen van fuchsia, gewoon langs de kant van de weg. We volgden deze bloeiende rode draad dwars door het groene Galway – en ontdekten nog veel meer pareltjes. Vanaf Dublin is het een kleine drie uur toeren naar County Galway. Ten westen van het grootste meer van Ierland, Lough Corrib, rijden we de binnenlanden in. Heuvel op, heuvel af slingeren smalle landweggetjes zich langs velden met oude houtwallen. Steeds als we ergens de kleur rood bespeuren, minderen we vaart. Naar verluidt bloeien hier in het westen namelijk lange linten van fuchsia langs de wegen. We spotten heel wat rozenbottelrode houtwallen, dankzij de wilde rozen. Ook kruipen er trossen onrijpe bramen over de brokkelige kalkstenen muurtjes langs de weg. 
Brigit’s Garden: ode aan de Ierse natuur
De eerste manshoge wanden van de bellenplant ontdekken we in Brigit’s Garden. Deze bezoektuin in Rosscahill, vernoemd naar een Keltische natuurgodin, is een ode aan de Ierse natuur. De fuchsia’s maken een verbinding met het omringende landschap, net als de bosjes met imposante meidoorns en steeneiken en de glooiende weides vol veldbloemen. Hierin herkennen we de hand van medeontwerpster Mary Reynolds. Ze won in 2002 een gouden medaille tijdens de Chelsea Flower Show voor haar controversiële wilde, Keltische tuin. Er verscheen een indrukwekkende film over: ‘Dare to be wild’. Karakteristieke kalkstenen stapelmuurtjes wijzen de weg naar wilgentenen hangstoelen, omhuld door mantels van bloeiende bosrank. “De stoelen nodigen je uit om lekker te gaan zitten”, vertelt medewerkster Laura Lydon. “Want vaak gaan je zintuigen pas écht open als je even helemaal stil bent.” Volgens Laura doen veel bezoekers hier inspiratie op om natuurlijker te tuinieren. “Maar we zien ook grootouders die hun kleinkinderen vertellen over de seizoenen en over de magie die daarin verscholen ligt.”
Stapelmuurtjes en een Keltische stenencirkel in Brigit’s Garden.
Relaxen in de wilgentenen stoelen in Brigit’s Garden.
Lange linten van fuchsia
Via de N59 rijden we richting de westkust van Galway. Al snel zien we de eerste hagen van vuurrode fuchsia pal langs het asfalt. Wat een droom! Hier en daar wordt het rood onderbroken door feloranje. Als we terugschakelen, zien we dat het om grote groepen Crocosmia’s gaat. Even wanen we ons op Madeira in plaats van Ierland. Helaas ligt de snelheid van automobilisten zo hoog dat we niet zomaar kunnen stoppen. Ter hoogte van Recess zien we een mogelijkheid om te parkeren bij een eeuwenoude stenen brug. Het water kolkt eronderdoor. Op de kaart zien we dat het om The Quiet Man Bridge gaat, een beroemde filmlocatie. In 1950 verklaarde acteur John Wayne hier zijn liefde aan het Ierse landschap. We besluiten zijn blik te volgen en verruilen spontaan de N59 voor de stille R341. Het blijkt een goede beslissing. We doorkruisen een poëtische wildernis van meren en watervalletjes, groene heuvels, granieten rotsen, solitaire steeneiken en vliegdennen vol korstmossen. Onze enige tegenliggers, kleine kuddes zwartkopschapen, hebben allesbehalve haast.
Lange linten van fuchsia’s
Uitkijken over de oceaan – met kans om dolfijnen te zien
De Wild Atlantic Way is een van de mooiste kustwegen van Europa. Wat een geluk dat we twee dagen logeren aan de Sky Road, onderdeel van deze 2500 kilometer lange route. Tijdens een full Irish breakfast kijken we uit over de glinsterende Noord-Atlantische Oceaan. Onze gastvrouw vertelt dat hier niet zelden dolfijnen worden gespot, vandaar de naam van dit hotel: Dolpin Beach House. Hagen van fuchsia’s omzomen grote delen van de Sky Road. Op sommige plekken zijn de wanden wel vijf meter hoog. En als we richting Connemara National Park rijden, blijft de rode draad zich voor ons uit slingeren. In een weiland spotten we een witte Connemara merrie met een lichtbruin veulentje. Dit ponyras handhaaft zich al eeuwen hier op de onherbergzame vlaktes. Tegenwoordig worden ze halfwild gehouden en ingezet voor natuurlijke begrazing. Het overvalt ons hoe ongelooflijk groen het landschap in Connemara is. Wilde gagel, pijpenstrootjesgras, vlakken Ierse dopheide en tapijten met mos bedekken de vochtige weides en hellingen. Helaas is de zon inmiddels verdwenen achter regenwolken en dikke mistsluiers. We kunnen tijdens het nemen van de ‘Connemara Loop’ met moeite af en toe een van ‘The Twelve Bens’ onderscheiden. Deze beroemde bergketen bestaat uit twaalf pieken in het nationaal park. Maar het weer draagt wel bij aan de mystieke sfeer van het landschap. Dicht bij de weg die het nationaal park doorkruist, spotten we grote leisteen- en kalkrotsen in het gras. Regelmatig staat hier bovenop een zwartkopschaap op de uitkijk.
Hotel Dolphin Beach House aan de panoramische Sky Road.
Wanden vol wilde fuchsia’s sieren de Sky Road.
Regen wordt een waterval bij Diamond Hill in Connemara National Park.
Half-wilde Connemara pony’s begrazen al eeuwen de hellingen in dit deel van West-Ierland.
Een zwartkopschaap op de uitkijk.
Langste bloemenborder van Ierland
Wie bij goed weer liever de auto laat staan in Connemara, kan vanaf het bezoekerscentrum in Letterfrack een mooie route lopen van zeven kilometer. De tocht leidt naar de 442 meter hoge top van Diamond Hill. Vanaf hier kijk je uit over Kylemore Abbey, onze volgende stop. De abdij van Kylemore, gebouwd van graniet en zandsteen, weerspiegelt sprookjesachtig in Lough Poolacappul. Verderop ligt een van de laatste victoriaanse, ommuurde tuinen van het land. Een smalle waterval doorklieft dit 2,5 hectare grote landgoed. De rode fuchsia’s en varens die de oevers begroeien zorgen voor een natuurlijk sfeertje in het vrij formele park. De bloemenborders zijn er strak uitgestoken in een onberispelijk gazon. Ze worden twee keer per jaar eenvoudig beplant met historisch verantwoord perkgoed. De echte blikvanger hier is de 800 meter lange tuinmuur met leifruit. Parallel aan de muur loopt de langste bloemenborder van Ierland, aangeplant in driekleur. In de moestuin is het volop oogstseizoen; wie wil kan hier een kratje met verse bieten, courgettes en sla kopen. In het tuincafé verderop kun je proeven van de dagverse oogst in salades en hartige taarten. De kliekjes zijn voor Gloria en Ken, twee kune kune varkens. Tip: in de landgoedwinkel is onder meer chocolade te koop die gemaakt is door de benedictijner nonnen.
Kylemore Castle weerspiegelt in Lough Poolacappul.
Victoriaanse kassen in de tuin van Kylemore Castle.
De citroen-polentacake in het tuincafé is onweerstaanbaar.
Genieten van streekgerechten in de pub
Connemara heeft geen echte grenzen. Als we langs het fjord Killary Harbour rijden, voelt het nog steeds alsof we ons in een nationaal park begeven. De steile heuvels hier zijn smaragdgroen van de varens. Vandaar misschien dat deze weg ten zuiden van de fjord The Green Road wordt genoemd. Vissers verdienen hier de kost met grote kweekvijvers voor zalm en mosselen, midden in de fjord. In de buurt van Leenane wordt het landschap weer open en moerasachtig. Hier in ‘the moors and bogs’ wordt nog altijd turf gestoken. Hoewel de negatieve bij-effecten van het winnen van deze fossiele brandstof bekend zijn, weigeren families de eeuwenoude traditie op te geven. In de dorpjes die we onderweg naar Tullycross passeren, zien we regelmatig zwarte rook in de mist verdwijnen. Die avond genieten we in de pub Paddy Coynes van een tafel vol streekgerechten. Zoet brood van Guinness. Killary mosselen. Kabeljauw van Cleggan-vissers. Ierse aardappeltjes met zeezout.
Bij Paddy Coynes in Tullycross serveren ze smakelijke streekgerechten én verhalen.
De smaak van zee-egel en wieren (vers uit zee)
De volgende dag toeren we via Ballyconneely richting hoofdstad Galway. De witte stranden en het azuurblauwe water zien er verleidelijk uit. We trotseren windkracht 8 om even pootje te baden. Helaas liggen de vissersboten vanwege de storm aan wal. Geen proeverij van verse, gerookte vis dus vandaag bij Connemara Smokehouse aan de Bunowen Pier. Maar in een koeltasje krijgen we zalm mee om te proberen, gerookt op eikenhout met honing. Bij O’Dowd’s Seafood Bar in Roundstone hebben ze wel volop verse kreeft, garnalen en mosselen. In dit charmante vissersplaatsje bloeien de fuchsia’s helemaal tot op het strand. De beroemde dichter Yeats, die Ierland prachtig bezingt in zijn poëzie, was hier op huwelijksreis. De laatste stop van de dag is Mungo Murphy’s Seaweed Co., pal aan de kust bij Ballinahown. Cindy en Sinead O’Brien kweken hier al vijftien jaar delicatessen als zeewierspaghetti, zeekomkommer, zee-egel en zeeslakken. Het meeste gaat naar Azië, maar moeder en dochter krijgen steeds meer Ierse koks enthousiast. Tijdens een privérondleiding worden we verrast door de citrusachtige smaak van zee-egel en proeven wieren vers uit zee.
Windkracht 8 houdt de vissersboten aan land bij de Bunowen Pier.
Gezang uit de pubs
Eenmaal aangekomen in de stad Galway klinken uit elke pub gitaren en violen en er wordt luidkeels meegezongen met folksongs. We kiezen voor restaurant Ard Bia at Nimmos, in een rustig steegje aan het water van de Shannon. Bij deze culinaire hotspot werken ze uitsluitend met biologische ingrediënten uit een straal van tien kilometer. Die avond nemen we een onvervalste Irish Coffee bij ons hotel The Twelve, vernoemd naar de twaalf bergen van Connemara. Onze tijd in Ierland zit er helaas op. Voor onze terugreis naar Dublin pakken we een stukje Route 67, een panoramaweg die onderdeel is van de Wild Atlantic Way. Onderweg bezoeken we het populaire Dunguaire Castle in het dorpje Kinvara. Fijn stil is het dan weer in Coole Park, een 400 hectare groot natuurpark. Hier ontmoeten dichte loofbossen en uitgestrekte wetlands elkaar. Yeats was een van de stichters van het natuurpark. Hij schreef er een van zijn beroemdste werken, ‘The Wild Swans at Coole’ (red: hier het gedicht). Het bezoekerscentrum is een pareltje in het groen. Het grijs gepleisterde huis met de fuchsiarode kozijnen en deuren staat bekend om zijn goede tea- en lunchkaart. Als we even later via Route 67 Galway verlaten, breekt de zon door. Het lage nazomerlicht legt een zachte glans over het vochtige landschap. De regendruppels laten de rode fuchsia’s in de berm schitteren.
Folkloristische livemuziek zorgt voor sfeer bij Mannion’s Bar in Clifden
Naar Galway
De beste periode om de bloeiende fuchsia’s van Galway te zien is tussen juli en oktober. Vanuit Amsterdam vertrekken dagelijks vluchten naar Dublin en het gunstig gelegen Galway (Shannon Airport). Kies voor een stevige huurauto; de wegen zijn niet overal goed onderhouden. Links rijden is even wennen, maar het avontuurlijke rijgedrag van medeweggebruikers ook. Onze tip: vermijd zo veel mogelijk provinciale N-wegen maar kies voor de stille R-binnenwegen. Meer informatie over het reizen naar en in Galway vind je op ireland.com/nl-nl CREDITS: TEKST MIRJAM ENZERINK | FOTOGRAFIE GEA LAAR MET DANK AAN TOURISM IRELAND
Meer reisinspiratie
Het is niet echt moeilijk om verliefd te worden op het Engelse Lake District. Het heuvelachtige landschap met glinsterende meren, groene heuvels en oude dorpjes is adembenemend. Mede door de inspanningen van de bekende kinderboekenschrijfster en illustratrice Beatrix Potter zijn grote delen van het Lake District gebleven zoals ze door de eeuwen heen waren en lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Wij maakten een reis door dit mooie gebied.
