Nooit eerder reisde een vrouw met hen mee. En nooit eerder een westerse fotograaf. Ook toeristen zien de rendierherders op de taiga van Noord-Mongolië maar sporadisch. Fotograaf Colin Monteath ging met de Mongoolse Saraa Munkhbayar op pad, op zoek naar de herders en hun kudde. Vanuit Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië, is het meer dan een dag rijden naar het Dood Tsagaan- meer, dat midden in het gebied ligt waar fotograaf Colin Monteath de rendierherders zal ontmoeten. Een uithoek, ver van de bewoonde wereld. In de zomer kan de temperatuur tot veertig graden stijgen, in de winter precies het tegenover gestelde dalen. Afstanden zijn hier relatief. Vierentwintig uur rijden kan zomaar veertig uur worden, afhankelijk van de weersomstandigheden. 
Het vervoer is een rendier in Mongolië
Na een lange week over een veel gebruikt pad in Mongolië, komen ze een kleine groep van acht herders tegen. Twee van hen zijn al anderhalve maand onderweg en dolblij dat Saraa en Colin hun eten willen delen. Zelf hebben ze alleen nog maar wat zwarte thee, zout en boter als proviand over. Colin en Saraa nemen twee van de acht herders als gidsen in dienst, een vader en zoon. Gezamenlijk reizen ze verder met acht rendieren. Een andere mogelijkheid om door de dikke sneeuw te reizen, is er niet. Op de meeste plekken zakken ze tot aan hun middel in de ijskoude, rulle sneeuw. De Tartaren zijn gek op hun rendieren, dat valt Colin direct op. Rendieren worden zelden voor hun vlees geslacht. Zelfs al hebben de eigenaren honger. Ze gebruiken wel de huiden van gestorven rendieren en maken souvenirs van hun geweien voor de zomertoeristen. 
Contact met de kudde
De kudde rendieren die Colin, Saraa en hun gidsen vinden, lopen al meer dan een halfjaar vrij op de winterse taiga rond. Het zijn meer dan vierhonderd dieren. Toch zijn ze niet schuw of agressief. Ze komen direct naar de reizigers toe. De rendieren weten dat ze via contact met mensen aan zout kunnen komen en daar zijn ze gek op. Uiteindelijk drijven de gids en zijn zoon, Saraa en Colin de rendieren terug naar de grote kudde bij het Dood Tsagaan-meer. Voor zowel Colin als Saraa is het toch een opluchting om terug te zijn. Colin: “Ik was natuurlijk geweldig blij dat ik zo’n unieke reis in de winter met de Tartaren kon maken. Saraa was voor mij de ster van de reis. Afgezien van het tolken en koken was ze gewoon prettig gezelschap. En geloof mij, dat heb je tijdens zo’n barre tocht van een maand nodig.” 
Tekst en fotografie Colin Monteath
Lees ook:
Reizen: De Farne Islands voor de kust van Engeland Reizen: huskyhonden in actie Camperreis: 5x prachtige bestemmingen in Europa
