Rianne en Johan Timmer woonden als student in Groningen stad, maar verlangden terug naar het platteland. Met hun gezin hebben ze het nu helemaal naar hun zin in het gehucht Warfhuizen, in hun Gronings gelukje. Spijt? Dat woord kennen Rianne en Johan Timmer niet. Ze gingen een lekkend dak, verrotte vloer en massa’s houtworm te lijf en maakten van een bouwval op het Groningse platteland een knus familiehuis, ingericht met tweedehands interieurvondsten. 
Mini-jungle
Eén stap over de drempel van Rianne’s huis en je staat in een groene oase van planten. En dan niet alleen in de geijkte ruimte – de woonkamer – overal poppen ze op. In de gang, de keuken, de slaapkamer en zelfs in de badkamer tref je een mini-jungle aan van graslelies, sanseveria’s, monstera’s, vet- en pannenkoekplanten. Rianne: “We wonen landelijk en dat wilde ik doortrekken naar binnen. Daarnaast voelt het fijn, al dat groen om me heen. Ik word er rustig van.” Het begon met experimenteren. In een oude weckfles deed ze een stekje van de pannenkoekplant die gezelschap kreeg van een cactus. “En ik vulde een grote fles uit de kringloop met kleikorrels, potgrond en wat mos. Ik deed daar wat kleine plantjes in, die net door de opening pasten. Met twee pollepels aan elkaar bevestigd, duwde ik ze een beetje op hun plaats. Nu, vier jaar later, is het groen als het ware geëxplodeerd. In de fles is een heel eigen ecosysteem ontstaan, water geven is eigenlijk niet nodig.” Vraag haar naar meer plantideeën en ze barst los. “Onze plafonds zijn 3.30 meter, dus ik wilde de hoogte in. Door wat planten te groeperen rond een geldboom vullen ze de ruimte mooi op.” Een oude schilderstrap kreeg een nieuwe bestemming als plantenstandaard in de woonkamer en in een wandkleed van macramé dat ze zelf maakte, bevestigde ze een amaryllisbol. “Die voedt zichzelf, er komen al een paar jaar achtereen bloemen uit.” Je zou denken dat ze geboren is met groene vingers. Lachend: “Dat valt wel mee. Ik kies altijd planten die tegen een stootje kunnen, want vroeger gingen ze vaak dood bij mij. Maar sinds we op het platteland wonen en ik er meer aandacht voor heb, zie ik ze letterlijk opbloeien.” 
Strippen en herbouwen
Vroeger, dat was in haar studententijd. Toen ze samen met Johan – inmiddels haar echtgenoot – in de stad Groningen woonde. Na een paar jaar van drukte verlangde het stel terug naar waar ze vandaan kwamen: het platteland. Een bevriende makelaar vertelde hun over een stulpje in Warfhuizen uit 1852. Rianne: “Er was een ‘maar’: het was dertig jaar niet aangeraakt en had ernstig achterstallig onderhoud.” Johan en zijn vader, die hen vergezelde tijdens de bezichtiging, zagen het lekkende dak en de verrotte houten deuren, raamkozijnen, vensterbanken en vloeren waarin houtworm een heerlijk leventje leidde. Ja, dat zag Rianne ook heus allemaal wel, maar daarnaast vielen haar op: de oude schoorsteen in de keuken, de hoge ramen met authentieke luiken en het prachtige uitzicht over groene weiden. “Ondanks de slechte staat had het veel sfeer en potentieel.” Dus gingen ze ervoor. Stap voor stap pakten ze het pand aan. Het werd volledig gestript en herbouwd. Alleen de buitenmuren bleven staan. De kleine opkamertjes, de bedstedes en de halfhoge kelder gingen eruit en daarvoor in de plaats creëerden ze ruimte. Niet alles ging onder de sloophamer. “De schoorsteen in de keuken, de houten luiken en de balken in het plafond waren goed of nog te restaureren.” De rest probeerden ze zo veel mogelijk te hergebruiken. De deuren van de bedstedes werden een op maat gemaakte kledingkast en ook lukte het haar om de kranten uit 1930 waarmee de ‘slaapkamers’ behangen waren, zonder al te veel schade van de muren te krijgen. “Een paar pagina’s heb ik ingelijst, die hangen nu in de gang.” 
Postkantoor of boerderij?
Tijdens de verbouwing ontdekten ze nog meer schatten. Rianne: “In de oude ledikanten vonden we kapstokken waaraan ik nu keukenspul heb hangen. Ook stuitten we op antieke munten, verborgen onder de rotte vloer, en een oude brievenbus achter het behang. We denken dat er ooit een postkantoor in het huis is geweest.” Over de precieze geschiedenis van het pand tastten ze een beetje in het duister. “Warfhuizen is een gehucht met vier straten en zo’n driehonderd bewoners. Van mensen uit de buurt hoorden we dat ons huis waarschijnlijk ooit gebouwd is door twee zussen die naaister waren. In latere tijden denken we dus aan een postkantoor of winkel, maar het kan ook van een welgestelde boer zijn geweest.” Tien jaar woonden Rianne en Johan tussen het stof en puin van de verbouwing. Vrijwel alles deden ze zelf. Dat ze nauwelijks kluservaring hadden, mocht de pret niet drukken. “Online tutorials hielpen ons op weg. Daarbij is Johan heel handig en komen we beiden uit families die altijd in de bouw hebben gezeten, dus hulplijnen waren dichtbij.” Spijt hebben ze nooit gehad. “Zo zitten we niet in elkaar, we zijn doorzetters.” 
Een ster in omdenken
En dan de inrichting. Laat die maar over aan Rianne, die van jongs af aan wist dat ze interieurstylist wilde worden, en dat sinds vier jaar ook is. Omdat de renovatie veel kostte, kochtten ze vrijwel alle meubels tweedehands. “Van de keuken tot het bad en de bank: alles komt van Marktplaats of de kringloop. Voor echt oude spullen shop ik het liefst bij Hangar 050 in Aduard. Daar kocht ik bijvoorbeeld een antieke wapenkist waar we wielen onder hebben gemaakt – nu is het een tafeltje.” Ze is een ster in omdenken: een oude deur werd het hoofdeinde van het bed en een veilingkist fungeert als nachtkastje. De persoonlijke touch voegde ze onder meer toe door vooroorlogse familiestukken als een typemachine een ereplaats te gunnen – en met zelfgemaakte wandkleden. “Ik sprak wat oudere dames en die hadden allemaal nog boekjes op zolder liggen over macramé en toen ben ik het het gewoon gaan proberen.” Haar favoriete plek in huis is de keuken. Als de eerste zonnestralen in het vroege voorjaar zich weer laten zien, gooit ze hier de deuren open en duikt ze met haar drie kinderen de moestuin in waar ze groenten en fruit verbouwt. “Ik volgde een cursus biodynamisch tuinieren en probeer zo veel mogelijk zelfvoorzienend te zijn.” Sinds twee jaar heeft ze ook een kas waar ze voorzaait en tomaten, komkommer, paprika, aubergines en meloen kweekt. En Rianne zou Rianne niet zijn als ze ook hier een knus plekje van wist te maken. “Er staat een lekkere rotan fauteuil, mijn tuinboeken liggen er. Met de zon erop is de kas een soort serre die garant staat voor blije uurtjes.” 
PRODUCTIE COCO FEATURES TEKST EVELYN VAN DRIEL FOTOGRAFIE TON BOUWER STYLING MONIQUE VAN DER PAUW, RIANNE TIMMER-VOS
