De Vlaamse Magda en Claude koesteren de geschiedenis van hun buitenhuis in de Belgische Ardennen. Dus knapten ze het op met oude bouwmaterialen en richtten ze het in met meubels die dikwijls al een heel leven erop hebben zitten. 
“Het moeilijkste bij het opknappen van dit huis was het vinden van de juiste mensen. Veel vaklui willen het te netjes afwerken – tegels die kaarsrecht naast elkaar liggen of een muur strak in de verf. Maar dan maak je er een nieuw huis van. En dat wilde ik niet. Ik hou van authenticiteit en de zekere nonchalance die hierbij hoort.” De Vlaamse Magda De Smet praat met liefde over haar buitenhuis in de Belgische Ardennen. Hoe haar oog destijds als eerste viel op de pierre du pays, het natuursteen waaruit het is opgetrokken. Hoe het huis haar vanbinnen verraste. Want door de vele kleine kamers zou er ook plek zijn voor haar (klein)kinderen. Hoe blij ze wordt van de streek. “We wonen dicht bij rivier de Molignée en het dorp Maredsous, bekend van de abdij in neogotische stijl en om z’n bier. Grenzend aan bossen, heuvels, en karakteristieke dorpjes waar het lijkt of de tijd heeft stilgestaan.” En hoe ze uiteindelijk de vaklui vond die haar gingen helpen: “Ik heb speciaal gezocht naar mensen uit de buurt, die ervaring hadden met oude huizen.” Via rondvragen onder de inwoners van het dorp ontmoette ze de mensen die haar wens begrepen: met respect voor historie renoveren. 
Drie huizen samenvoegen
Want geschiedenis, die ademt het huis. Lang geleden zou het onderdeel zijn geweest van een grote hoeve. Wat Magda van verhalen uit de buurt weet: rond 1900 is de boerderij gesplitst en zijn er woonhuizen van gemaakt. Haar huis op de helling – drie panden van groot naar klein aan elkaar, toen ze het kochten nog zonder doorgang – was in dat boerenleven de stal. Anno 2009, het jaar dat het van hen werd, was het toe aan vernieuwing. Magda: “We hebben onder meer de elektriciteit vervangen en dubbelglas in de ramen geplaatst. Veel ruimtes zijn identiek gebleven, maar er zijn drie grote veranderingen aangebracht. Het linkerpand was bij aankoop een garage, maar had ook het mooiste uitzicht aan beide kanten: enerzijds kijk je op de wilde bloementuin, anderzijds op de vijver en het bos. Hier moest de woonkamer komen, vond ik. Het sanitaire deel – douche en toilet – wilde ik per se beneden hebben. Niet alleen omdat het praktisch is, maar ook uit voorzorg: stel dat de badkamer op de bovenverdieping is en de leidingen bevriezen ’s winters. Dan ontstaan er lekkages door het hele huis, dat wil je niet.” Ten slotte moest het mogelijk worden om ín huis van het ene naar het andere pand te gaan. “Dat was nog een uitdaging met stenen muren van een halve meter dik.” 
Zeep op de wanden
Een jaar lang zijn Claude, haar man, en Magda samen met de bouwlui in de weer geweest om de klus te klaren. Toen brak de dag van afwerken aan. “Ook hiervoor wilde ik materialen gebruiken die bij het pand passen. Dus slijtage geen bezwaar.” Op de vloer van de eetkamer en tegen een aantal slaapkamermuren kwamen dan ook planken afkomstig van treinwagons die ze vond in een zaak met oude bouwmaterialen. “Het hout zat nog onder het roet. Ik heb ze enigszins schoongespoten met de hogedrukspuit en een grove borstel.” De overige muren behandelden ze met een mengsel van leem en kalk van Stuc & Staff, een atelier dat op eco-wijze afwerkpleisters samenstelt. “Het is een soort tadelakt, maar dan ruwer. Een keer per jaar zeep ik de wanden in met Savon Noir Liquide op basis van olijfolie van Marius Fabre. Dan zie je het reliëf, dat er bij het aanbrengen ingewreven is, weer goed.” Ook de cementtegels van Carrelages du Marais in de doucheruimte maakt ze hiermee schoon. “De zeep versterkt het patina. Eigenlijk had ik donkergroen in gedachten voor deze plek. Maar de badkamer is niet zo groot en het enige daglicht komt door het louvre-luik in de deur. Geel oogt dan ruimtelijker en ik vind het iets Marokkaans hebben, heel sfeervol.” 
Schatzoeken op brocantemarkten
Het valt op: Magda is fan van aardse tinten, maar áls ze voor kleur kiest, durft ze er vol voor te gaan. Zoals de eetkamerstoelen in koraalrood of het knalblauwe paneel dat ze zelf maakte. “Mijn smaak is niet per se landelijk of rustiek. Eerder eclectisch met een sobere touch. Verschillende stijlen die niet vanzelfsprekend zijn om met elkaar te mixen – modern met antiek of vintage, een vleug Marokkaans erbij – is meer mijn ding. Ik kies de kleuren heel intuïtief. Dat blauwe paneel had ook zomaar een andere tint kunnen zijn. Maar op dat moment kwam dit in me op.” Het is een beetje zoals Magda – die overigens alles in samenspraak doet met Claude, die haar initiatieven vrijwel altijd waardeert – ook haar huis inricht. Lang voordat er überhaupt met meubels geschoven kon worden, had ze al het een en ander ingeslagen, vooral op vide greniers, lokale rommelmarkten. “Schatzoeken vind ik al mijn hele leven leuk om te doen. Mijn man en ik reizen hiervoor het hele land door. Het liefst combineren we zo’n tocht met het ontdekken van het plaatsje zelf. Zo kwamen we ooit in Crupet terecht. De jaarlijkse brocantemarkt hier is al een belevenis op zich, maar het dorp is met z’n oude kasteel, traditionele gevels en smalle straatjes zeker zo charmant.” 
Vondst op zolder
Waar ze ook graag rondsnuffelt is in de interieurwinkel van haar dochter, Art-Coco in Kortrijk, die de liefde voor vintage van haar moeder erfde (“Op haar zesde stond ze al voor dag en dauw op omdat ze per se mee wilde naar de rommelmarkt”). Magda’s buitenhuis is een dankbare plek voor alle verzamelingen die ze in de loop der jaren aanlegde: koeien- en geitenbellen, antieke gordijngewichten en een collectie bakvormen. “De radiator in de keuken viel nogal op. Ineens herinnerde ik me dat ik nog een houten ladder had die van mijn vader is geweest. Ik besloot die ertegenaan te zetten en ’m als ophangplek voor de bakblikken te gebruiken.” Sowieso koestert ze de spullen die ooit in haar ouderlijk huis hingen, zoals de Venetiaanse spiegel in de badkamer, maar ook de prenten die ze in een mapje op zolder vond. Ze heeft ze ingelijst en ze hangen nu in de woonkamer. “Ze zijn van rond 1920 van sigarettenfabrikant Philip Morris. Ik denk dat het ooit een spaaractie is geweest, dat mijn ouders ze cadeau hebben gekregen.” Absoluut pronkstuk is wel de kroon die nu als lamp in de woonkamer fungeert. “Ook die kocht ik destijds in een opwelling met de gedachte: daar ga ik ooit nog iets mee doen. Omdat we hier hoge plafonds hebben, komt ’ie mooi tot zijn recht. Mijn zoon heeft er kaarsjes op gezet. Waar het ornament ooit voor diende? Misschien heeft het in een kerk gehangen of was het onderdeel van een antieke vogelkooi? Wat me raakt, is dat het een staaltje handwerk is. Als iets door mensenhanden gemaakt is, vind ik het direct boeiend.”
Werken in de grote tuin
Al ruim tien jaar genieten ze nu van hun tweede huis. De helft van de week verblijven ze hier, de andere helft in Kortrijk. “Onze kinderen wonen daar en Claude werkt ook nog als fotograaf. Dat kan hij niet goed in de Ardennen doen, omdat we er nauwelijks wifi hebben.” Dan zit er maar één ding op: dit stulpje moet wel bedoeld zijn om te ontspannen. Magda, lachend: “Ook hier werken we veel hoor. Maar dan vooral in de tuin, die bijna drieduizend vierkante meter groot is. Er is altijd wel wat te doen.” CREDITS: TEKST EVELYN VAN DRIEL | FOTOGRAFIE/STYLING CLAUDE SMEKENS / LIVING INSIDE Meer beelden van deze mooie hoeve zie je in Seasons november. Ook naar onze Zuiderburen? Seasons ging eerder langs bij deze Bed & Breakfasts.
