Een enorme schuur uit 1895 met minimale middelen omtoveren tot gezellig buitenverblijf. Laat dat maar aan de Canadese Lorren Leveille over, die recyclen en milieubewust bezig zijn hoog in het vaandel heeft staan. Kijk je mee in haar beautiful barn? Zet één voet over de drempel van de victoriaanse barn en je stapt binnen in de witte wereld van voormalig modeontwerper Lorren Leveille. Een thuis waar ze robuust gebeitst hout mixt met vintage meubels, authentieke accessoires en natuurschatten. Waar ze erin geslaagd is om één open ruimte – 150 vierkante meter en zes meter hoge plafonds – groot te laten blijven én tegelijkertijd knus. Lorren: “In een tijdschrift zag ik ooit een reportage over een zeventiende-eeuws huis in Engeland dat was ingericht met wittinten. Dat beeld heeft me nooit losgelaten.” En ze had nóg een inspiratiebron: de Britse (maar in Schotland wonende, red.) landschapskunstenaar Andy Goldsworthy. “Hij probeert met zijn werk één te worden met de natuur. Ik geniet van dezelfde dingen als hij: hout, bloemen en stenen, de elementen.” Gele en rode herfstbladeren ziet Goldsworthy bijvoorbeeld als ‘verf’. Hij maakt ze nat en plakt er prachtige patronen van. Lorren: “Voor zijn sculpturen en installaties werkt hij uitsluitend met wat de seizoenen hem geven. Dit sluit aan bij mijn ideeën over recyclen en milieubewust bezig zijn. Toen ik de schuur opknapte en inrichtte, wilde ik zo veel mogelijk restmaterialen een tweede leven geven. Niets van wat je hier dan ook ziet, is nieuw.” 
Balken verstopt achter spaanplaat
En dat is best knap aangezien de ruimte er pakweg tien jaar geleden compleet anders uitzag. Een kort geschiedenislesje: in 1895 werd de barn gebouwd als wagenschuur. De voorkant van het pand was bedoeld voor de boerenkarren, vandaar de brede raampartij, ooit dubbele deuren. Aan de achterzijde stonden de paarden. “Prince Edward County (de gemeente waar Lorren woont, red.) is een cluster van gehuchten en dorpen met diepe wortels in de landbouw. Plekken als deze werden gebruikt om dieren, voertuigen, hooi en gereedschappen te stallen die werklieden op het land nodig hadden.” Toen Lorren het pand samen met de hoofdboerderij in 2010 kocht, was de schuur omgebouwd tot garage en timmermanswerkplaats. Met balken die verdwenen waren achter spaanplaatwanden en aluminium garagedeuren. “Al het karakter was verdwenen. Maar ik zie schoonheid in vrijwel alles en wist zeker dat ik iets van de ruimte kon maken. Ik wilde een barn creëren waar ik in de zomer kon wonen, om het hoofdgebouw tijdens die maanden te verhuren.”
Bovenverdieping eruit
Veel deed ze zelf – “Ik hou van vuil onder mijn nagels” – en voor de zware klussen huurde ze professionals in. Ze stripte het pand tot de oorspronkelijke balken tevoorschijn kwamen en ver-wijderde de bovenverdieping. Afgezien van het toilet, een kast en de badkamer – een eenvoudige douche – is de schuur volledig open. Ook verving ze elektra en leidingen. Tot haar grote geluk sloopten haar buren hun schuur om een nieuwe te bouwen. Van hen kreeg ze de originele deuren. Het glas is authentiek, maar de stopverf werd op elk minutieus vierkantje vervangen. Al het hout dat van de bovenverdieping kwam, hergebruikte ze. Van de dunne planken maakte ze een badkamerkast, het dikkere hout upcyclede ze onder meer tot bovenkant van een dressoir. De planken aan de binnenkant behandelde ze met witte beits. “Ik koos hier met opzet voor – en niet voor verf – omdat het vochtregulerend is. Het hout kan blijven ademen waardoor het minder snel rot. En je blijft de nerf zien, wat ik mooi vind.” Last but not least kocht ze een tweedehands Waterford-houtkachel. Het is de enige verwarmingsbron in de schuur, die niet geïsoleerd is. “In de winter kan de temperatuur hier dalen tot -40. Dan verhuis ik naar de boerderij. Het staat nu boven aan mijn wenslijstje: de boel isoleren zodat ik er het hele jaar rond kan wonen.”
Lorren verwijderde de bovenverdieping, zodat de schuur bestaat uit één grote open ruimte.
Gordijnen op maat scheuren
Hoe doorleefder items zijn, hoe meer Lorren het kan waarderen. “Wat ik voor vintage voel, zal ik nooit hebben met spiksplinternieuwe spullen.” Dus maakte haar hart een sprongetje toen ze bij een antiekhandelaar twee Brits-koloniale stoelen vond met ijsblauwe fluwelen bekleding. Van oude medicijnkisten fikste ze handige opbergruimtes voor het haardhout. En haar verzameling oude spiegels kreeg een mooi plekje. “Hoe vuiler ze zijn, hoe beter. Ik vond er ooit enkele die jarenlang in een vochtige kelder hadden gelegen.” Heeft iets niet die sleetse uitstraling dan weet Lauren hét recept. “Mijn linnen gordijnen heb ik op maat gescheurd in plaats van geknipt. Ik wilde rafelrandjes.” Haar liefde voor vergankelijkheid zie je ook terug in de bloemen die ze plukte en droogde en in de keuken op een originele manier tentoonstelt: op een oud wijnrek. Nog een verzameling waar ze trots op is: haar fossielen en keien, gevonden bij het ploegen van de velden, toen ze nog op een boerderij woonde. En dan is er nog die ene onverwachte schat, die Lorren vond tijdens het klussen. “Boven, ingeklemd tussen de balken, lag een flesje met een opgerold vel papier en een ganzenveer. Het was de constructie van de fundering van de schuur, ondertekend door Samuel H. Welsh, de bouwer in 1895.” Lorren koestert de bijzondere vondst. Al is het alleen al om de persoon te eren die ervoor gezorgd heeft dat ze nu, ruim honderd jaar later, een droomplek heeft. 
CREDITS: PRODUCTIE FEATURES & MORE | TEKST GERALDINE NESBITT / EVELYN VAN DRIEL | FOTOGRAFIE KRISTA KELTANEN | STYLING WILMA CUSTERS 
Meer beelden van deze mooie barn zie je in Seasons februari – via de webshop bestel je ‘m eenvoudig online. Verder in deze Seasons: * Puur genieten van de eerste bloeiers * Genieten van heerlijke winterkost * Wandelen door het Friese veen en langs de Drentsche Aa * Tuinklusjes op de grens van winter en voorjaar * Schrijver Monique van Orden over leven in een tiny house * Ambachtelijke kazen van de historische zuivelfabriek Kaaslust – mét recepten
