Aan het eind van 2020 kun je wel zeggen dat we met z’n allen terugkijken op een bijzonder vreemd jaar. Dat geldt ook voor ons als redactie. Donderdagmiddag 12 maart vertrokken we – met onze laptops onder de arm – naar huis, waar we sindsdien alle nummers van Seasons maken. En dat thuiswerken zorgt eigenlijk bij iedereen voor verrassingen en nieuwe rituelen. Beeldredacteur Mirjam Roskamp, eindredacteur Heleen Bos en redacteur online Marloes Blom zochten de natuur vlakbij huis op.
Mirjam Roskamp (beeldredacteur): ‘Vlak bij huis ontdekte ik de mooiste plekjes’
“Voor het eerst in jaren konden we met Pasen niet naar ons huisje in Frankrijk. Dat vieren we daar altijd traditioneel en uitgebreid met de kinderen en hun vrienden. In november waren we er voor het laatst en hadden we alles afgesloten met het idee in het voorjaar weer terug te keren. Niemand wist hoe lang de Franse variant van onze intelligente lockdown zou duren. In mijn hoofd zag ik hele families relmuizen zich te goed doen aan de matrassen, leidingen en wat ze zoal van hun gading vinden. Enfin, niets aan te doen. Met de grenzen gesloten, besloten mijn man en ik meer te gaan wandelen. We liepen sowieso vaak na werktijd een stuk de natuur in, maar nu wilden we serieuze wandelingen van twaalf kilometer of meer maken. Op onze vrije vrijdag reden we het land in. We vertrokken liefst rond zeven uur zodat we nog voor half negen aan onze wandeling konden beginnen. Op dat tijdstip is het nog heerlijk stil en rook het naar voorjaar. We hebben prachtige gebieden leren kennen. De stinsenplanten van het Gelderse kasteel Hackfort, de Schoorlse duinen en de bloesemende fruitbomen langs de Linge in de Betuwe. Doordeweeks ontdekten we vlak bij huis ook nog veel mooie, nieuwe plekken. Dat is een van de voordelen van gedwongen thuiswerken en binnen de landgrenzen blijven; je onderneemt andere dingen dan normaal.” 
Heleen Bos (eindredacteur): ‘Voor dag en dauw het bos in’
“Los van alle corona-ellende vond ik het heel fijn om samen meer thuis te zijn. We begonnen al vrij snel met vroege ochtendwandelingen. In eerste instantie omdat onze conditie door al dat thuiswerken en zitten achteruitging. Nou ben ik absoluut geen ochtendmens, maar om de drukte in het nabije bos voor te zijn, moest ik er toch aan geloven. Die ochtendwandelingen gaven me zo’n kick dat ik er al snel graag mijn bed voor uitkwam. Om zeven uur, nog voor het ontbijt, waren we al in het bos. Het weer was dit vroege voorjaar prachtig en alles begon net een beetje uit te botten. We hadden de onuitgesproken afspraak om tijdens het lopen niet te praten; als je stil bent, krijg je veel meer mee van wat er om je heen te horen, zien en ruiken valt. Ook beleef je de mooiste ontmoetingen. Ik zal nooit vergeten hoe we op een ochtend, na een bocht in het pad, ineens oog in oog stonden met een groepje reeën. We schrokken allebei van elkaar. Vier van de vijf sprongen meteen over de sloot een open stuk weiland in. De voorste bevroor en staarde ons alleen maar aan. Voorzichtig deden we een paar stappen terug en uiteindelijk waagde ook hij de sprong. We keken hoe hij zich voegde bij de andere dieren, die halverwege het weiland stil waren blijven staan, om te wachten op de achterblijver. We keken hoe ze gezamenlijk verder sprintten, tot ze bij de bosrand uit zicht verdwenen. Na zo’n ontmoeting kan je dag niet meer stuk.” 
Marloes Blom (redacteur online): ‘Op pad met mijn camera’
“Vrijwel meteen na het ingaan van de intelligente lockdown heb ik mijn laptop en spullen gepakt en ben ik afgereisd naar mijn moeder in het Oosten van het land. Dat voelde fijner, ook omdat het dichter bij de natuur was dan mijn Amsterdamse etage. Ik kon gewoon mijn werk blijven doen en daarnaast elke dag met de hond het bos in. Na een maand verlangde ik best wel weer naar mijn eigen leven en ben ik teruggegaan. Bewegen ging in het begin iets minder vanzelfsprekend. De échte natuur was er immers niet om de hoek, hond Roef was bij mijn moeder en de sportschool was dicht. In de stad kun je ongemerkt hele dagen binnen doorbrengen. Zeker nu het fietsen naar en van werk was weggevallen. Om te voorkomen dat ik vanuit mijn bed rechtstreeks naar mijn bureau zou stappen om aan het eind van de dag in een vloeiende beweging van bureau op de bank te belanden, besloot ik ’s morgens heel vroeg meteen naar buiten te gaan. M’n camera nam ik mee, om mooie momenten vast te leggen. Daarna een grote cappuccino en aan het werk. En de werkdag sloot ik meestal af door weer een stuk te wandelen, in het park of om de Sloterplas. Of door gewoon een eind weg te trappen op mijn fiets. Die ontlading had ik echt nodig. Op een fietspad vlak buiten de stad, kreeg ik eens een vos in het vizier. Hij rende een heel stuk voor me uit zodat ik lang van hem kon genieten. Magisch.” 
BEELDEN: MARIËTTE LAAN | HELEEN BOS | MARLOES BLOM
Dit deden de andere redactieleden tijdens die eerste ‘intelligent lockdown
- Redacteur online Marjolein ter Braak en artdirector Janine Couperus: thuis klussen.
- Tekstredacteur Mariëtte Laan, vormgever Marjolin Alkema & beeldredacteur Laura Gommans: aan de slag in de tuin.
